ေက်ာင္းမွာ ပူးေတတို႔ႏွစ္က ပူးေတတို႔ ေမဂ်ာက အသစ္ေလ.. အသစ္ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ဌာနအပိုင္မရွိ ၊ ဌာနမွဴးဆိုၿပီးလို႔ေတာ့ ရွိတယ္။ ပူးေတတို႔ထက္ ၃ ႏွစ္ေလာက္ႀကီးတဲ႔ ဆရာဦးေနဝင္းလႈိင္ဆိုတာက Electronics ဌာနကေန ပူးေတတို႔ ဌာနကို ေျပာင္းလာတဲ႔ ဌာနမွဴးေလ...ပူးေတတို႔ ေမဂ်ာအတြက္ Lab ကလဲ Electronics ရဲ႔ Lab ကို ကပ္ေျမွာင္သံုးရတာ..ပူးေတတို႔က ေက်ာင္းသူအသစ္ fresher ေလးေတြဆိုေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာေလာငး္လ်ာေလးေတြဆိုေတာ့ကာ ဘာပစၥည္းေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ (ကိုယ္နဲ႔ဆိုင္ဆိုင္မဆိုင္ဆိုင္) ကိုယ္က ခ်က္ခ်င္းဝယ္လိုက္ရမွေလ... အဲဒီမွာ ကိုယ့္အထက္က စီနီယာေတြက Lab ထဲမွာ ဝင္လိုက္ ထြက္လိုက္နဲ႔။ သူတို႔ေတြက electronic circuit ေတြ ဆင္ေနႀကတာေလ... သူတို႔ လက္ထဲမွာလဲ Multimeter ေတြ soldering gun ေတြ resistor ေလးေတြ၊ တိုလီမုတ္ဆေတြနဲ႔ ၊ circuit board ေတြကိုယ္စီနဲ႔။သူငယ္ခ်င္းေကာင္ေလးေတြကလဲ ဒါေနာက္ပိုင္းလိုလာမွာ ဆိုၿပီး ေနာက္ရက္ေတြ သူတို႔လဲ ဝယ္လာၾကတယ္။ ကုိယ့္အိမ္မွာလဲ ကုိယ္ျပန္လုပ္ၾကည့္ခ်င္လုပ္လို႔ရတယ္ဆိုၿပီးေတာ့ တေယာက္ေျပာ တေယာက္ဝယ္နဲ႔။ ဒါနဲ႔ ပူးေတတို႔အဖြဲ႔ကလဲ လိုက္ေမးႀကတာေပါ႔။ ဘယ္ကဝယ္ရမွန္းေတာင္မသိ၊ ဘယ္လိုသံုးရမလဲေတာင္မသိနဲ႔၊ ေနာက္ဆံုး ဖေရဇာက ေမာင္ေမာင္ထြန္းမွာ ေအာက္ကဓါတ္ပံုေလးထဲက အတိုင္း မီတာေလးတလံုးနဲ႔ ခဲေဆာ္တဲ႔ ေသနတ္ေလးတခု၊ တျခား ပစၥည္းေလးေတြက လိုမယ္ထင္တာေလးေတြ ဝယ္လာလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေတြ႔ကရာကို မီတာက အေခ်ာင္းေလး ၂ ေခ်ာင္းေထာက္ၿပီး လိုက္တိုင္းႀကတယ္... လူကိုေတာင္မွ တိုင္းႀကတယ္... ေနာက္ဆံုးပူးေတရဲ႔ မီတာေလးက ဘယ္လိုမွ တိုင္းလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ဘယ္ setting မွာထားထား၊ ဘာပစၥည္းကိုတိုင္းတိုင္း ဘယ္လိုမွ မေနေတာ့ဘူး။ လွဳပ္ကို မလွဳပ္ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ဌာနမွဴး ဆရာ ဦးေနဝင္းလွဳိင္ကို သူငယ္ခ်င္း ၃ ေယာက္နဲ႔ အတူ သြားျပၾကတယ္။ ဆရာက ေလာေလာဆယ္ အလုပ္ရွဳပ္ေနေတာ့ သူေက်ာင္းတုန္းက သံုးတဲ႔ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ မီတာေလး ပူးေတကို ေပးထားလိုက္တယ္။ ေနာက္မွ သူႀကည့္ေပးမယ္ေပါ႔။ ဆရာ့မီတာက ဆရာေက်ာင္းတက္တုန္းထဲက ဆိုေတာ့ ေဟာင္းလဲ ေဟာင္းေနတယ္။ ေနာက္ေက်ာဘက္မွာလဲ ေနဝင္းလိွဳင္(EC) ဆိုၿပီး ေကာ္ရက္ရွင္ပန္ နဲ႔ေရးထားတာႀကီးလဲပါေတာ့ ပူးေတကိုင္ရတာ သိပ္မကိုင္ခ်င္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္မီတာ အသစ္စက္စက္ကေလးက ဝယ္ၿပီး ၂ ပတ္ေလာက္နဲ႔ ပ်က္သြားေတာ့ စိတ္ထိခိုက္တာေပါ႔ေနာ္...
(ဒီလိုမ်ိဳး မီတာေလးေပါ႔၊ Brand က အစတူတယ္။ ပူးေတမီတာလဲ Sanwa ပဲ၊ ေမာင္ေမာင္ထြန္း ဆိုင္ကေန ဝယ္ထားတဲ႔ ပစၥည္းေလး။ ခုေတာ့ ရန္ကုန္အိမ္က စာအုပ္စင္အေပၚဆံုးမွာ၊ ဖံုေတြနဲ႔)ဒါနဲ႔ ေနာက္တရက္ေနေတာ့ တခါ Electronics Lab ထဲကို ပူးေတ မီတာ အပ်က္ကေလးကိုင္ၿပီး သြားႀကျပန္ေရာ... အဲဒီမွာ ဆရာတေယာက္ကိုေတြ႔တယ္။ (အခု ေက်ာင္းၿပီးမွ သိတာက ဆရာက စာသင္တဲ႔ ဆရာမဟုတ္ဘူး။ စာေမးပြဲေတြ ဘာေတြ ရွိရင္ အခန္းေစာင့္တာတို႔၊ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ ဆရာေတြကို ေက်ာင္းသားေတြက ေမးစရာရွိတယ္ဆိုရင္ လိုက္ရွာေပးရတဲ႔ဆရာျဖစ္ေနတာ။) အဲဒီတုန္းကေတာ့ အားကိုးတႀကီးနဲ႔ ဆရာ သမီးရဲ ႔ မီတာေလးပ်က္သြားလို႔ပါဆရာေပါ႔။ ဌာနမွဴးကလဲ ႀကည့္ေပးမယ္ဆိုၿပီး မအားေသးလို႔ သမီးကို သူ႔မီတာကို ခဏေပးသံုးထားတယ္။ ဆရာအားရင္ တခ်က္ေလာက္ ႀကည့္ေပးပါလားဆရာဆိုေတာ့ အဲဒီဆရာကလဲ လိုလိုလားလားပဲ ၾကည့္ေပးတယ္။ ေသခ်ာၾကည့္ ခလုတ္ေတြ ဟိုေရႊ ႔ ဒီေရႊ ႔နဲ႔ ဟိုတိုင္းဒီတိုင္းလုပ္တာေပါ႔။ ၿပီးေတာ့ သူက ပူးေတတို႔ကို ေျပာတယ္။ ဒါက မိုးဝင္းကြိဳင္ပ်က္သြားတာတဲ႔။ ဒါဆိုဘာလုပ္ရမလဲဆရာေပါ႔။ ဘာမွ မလုပ္နဲ႔တဲ႔။ အသစ္တလံုးဝယ္လိုက္တဲ႔။ လူကို ေလေရာပဲ။ အခုမွ အသစ္စက္စက္ကေလး ေနာက္တလံုးထပ္ဝယ္ရမယ္ဆိုေတာ့ အင့္သြားတာေပါ႔။ စိတ္ေလ်ာ့ၿပီး သူငယ္ခ်င္း ၄ ေယာက္သား စာသင္ခန္းကို ျပန္လာၾကျပန္တယ္။
ေနာက္ရက္တခါ အဲဒီ Lab ကို ျပန္သြားၾကျပန္တယ္။ ေက်ာင္းက ခုမွတက္ခါစဆိုေတာ့ ဘယ္ဆရာက ဘယ္သူမွန္း၊ ဘာသင္မွန္းကို မသိဘူး။ လူေတြကေတာ့ တက္ႀကြေနတာပဲ။ ေတြ႔တဲ႔ ဆရာ၊ ဆရာမကို မိတ္ဆက္ၿပီးေတာ့ကို သြားတာ။ ေနာက္ဆရာတေယာက္ကို ထပ္ေတြ႔တယ္။ ကိုယ့္ကိုကုိယ္မိတ္ဆက္။ ၿပီးေတာ့ သမီးမီတာေလး မိုးဝင္းကိြဳင္ပ်က္သြားလို႔ပါဆရာ။ တခ်က္ေလာက္ႀကည့္ေပးပါဆိုေတာ့။ အဲဒီ႔ဆရာက မယံုသလို၊ ေဒါသထြက္သလို မ်က္ႏွာနဲ႔ မ်က္လံုးျပဴးသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ကိုယ့္ကို မယံုမွာဆိုးလို႔ ဌာနမွဴးကေတာ့ သူ႔မီတာကို ခဏေပးသံုးထားပါတယ္။ ဒါက ဌာနမွဴး မီတာပါေပါ႔။ ေျပာၿပီး ဌာနမွဴးမီတာကို ထုတ္ျပလိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဌာနမွဴးဦးေနဝင္းလွိဳင္က ဌာနထဲေရာက္လာတယ္။ ပူးေတတို႔ကိုေတြ႔ေတာ့ ႏွဳတ္ဆက္တယ္။ ပူးေတတို႔လဲ ဝမ္းသာအားရနဲ႔ ဌာနမွဴးကို ဆရာ သမီးမီတာက မိုးဝင္းကြိဳင္ပ်က္သြားတာဆရာ၊ အဲဒါဘာဆက္လုပ္ရမလဲလို႔။ ဆရာကျပန္ေမးတယ္။ ဘာ ဘာ ဘာကြိဳင္ပ်က္သြားတာဆိုေတာ့။ ပူးေတတို႔ သူငယ္ခ်င္း ၄ ေယာက္သား ၿပိဳင္တူ မိုးဝင္းကြိဳင္ပါဆရာလို႔ ေျဖလိုက္ႀကတယ္။ မေန႔ကေတာ့ ဆရာတေယာက္ကို ျပတာ အဲဒီဆရာက မိုးဝင္းကြိဳင္ပ်က္သြားတာလို႔ေျပာတယ္ဆရာလို႔လဲေျပာလိုက္ေရာ ပူးေတတို႔ရဲ႔ ဌာနမွဴးက အားရပါးရနဲ႔ ရီပါေလေရာ... ဘာပါလိမ္႔ေပါ႔။ ဘာလို႔အရီခံပါလိမ္႔လို႔ အံ႔အားသင့္ေနတုန္း ဌာနမွဴးကပဲ ဘယ္ဆရာလဲ၊ ဘယ္သူေျပာလိုက္တာလဲ ေမးေတာ့ ပူးေတတို႔လဲ နာမယ္ေတာ့ မသိဘူးဆရာဆိုၿပီးေတာ့ ပံုစံေျပာျပလိုက္ႀကတယ္။ ဒါနဲ႔ ဆရာက မိုးဝင္းကြိဳင္ပ်က္တာမဟုတ္ဘူး။ မိုးဝင္းက ဒီမွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနတာဆိုၿပီး ခုန ပူးေတတို႔နဲ႔ ေျပာေနနဲ႔ ဆရာကိုျပၿပီးတဟားဟားနဲ႔ ရီေနတယ္။ အခုနက ပူးေတတို႔နဲ႔ ေျပာေနတဲ႔ ဆရာက ဆရာဦးမိုးဝင္းတဲ႔ေလ။ ပူးေတတို႔လဲ ေနာက္ပိုင္းက်မွ သိရတာပါ။ ဆရာဦးမိုးဝင္းအေရွ႔မွာ မိုးဝင္းကြိဳင္ပ်က္လို႔ဆိုေတာ့ ေဒါကန္တာေပါ႔ေလ။ သူ႔ကိုလာၿပီး မထီမဲ႔ျမင္လာလုပ္ေနတယ္ထင္တာေပါ႔။ အဲဒီက်မွ ဆရာက ေသခ်ာရွင္းျပပါတယ္။ မီတာမွာ ညႊန္ျပတဲ႔ ပြိဳင္တာေလးက လံုးဝမလွဳပ္ေတာ့တာ မူးဗင္းကြိဳင္ (Moving coil) ပ်က္တာတဲ႔။ ေျပာသြားတဲ႔ ဆရာက ႏွုတ္ခမ္းနဲနဲ ကြဲေနသလိုျဖစ္ၿပီး စကားမပီလို႔ မိုးဝင္းကြိဳင္ဆိုၿပီး ပူးေတတို႔က ႀကားတာေလ...ေတာ္ခ်က္ေနာ္.. :D အခု အဲဒီပူးေတတို႔ သူငယ္ခ်င္း ၄ ေယာက္လံုး B.E ေတြ အန္ဂ်င္စရာ(engineer) ေတြ ျဖစ္ေနၾကၿပီးေတာ့ တေယာက္ကေတာ့ M.E ေတာင္ျဖစ္ေနရွာပါေပါ႔လား.... ဟိ :) ရီရတယ္ေနာ္... အဲဒီဆရာဦးမိုးဝင္းဆို ပူးေတတို႔ကို ေက်ာင္းၿပီးတဲ႔ အခုထိကို မေမ႔ေတာ့တာ။ သူျပန္ေျပာျပတာ ေတာ္ေတာ္ေလးရီရတယ္... ဒီကေလးမေလးေတြ ငါ႔လာေနာက္ေနတယ္ထင္ရေအာင္လဲ ရုပ္တည္ေလးေတြနဲ႔ေလ။ ငါ႔မွာစိတ္ဆိုးရမွာလား၊ ထရီရမွာလား မသိလို႔ ရုပ္တည္နဲ႔ ျဖဲေခ်ာက္ထားရတာတဲ႔ေလ...:)
လြဲမွ လြဲတတ္ပေလတယ္ေနာ္... :)
(P.S>> သူငယ္ခ်င္းျမဴးရဲ ႔ ပို႔စ္ထဲမွာ ဆရာ့နာမယ္ေတြ႔ေတာ့ အရမ္းသတိရသြားနဲ႔ ဒီပို႔စ္ေလးကို အမွတ္တရျဖစ္ေအာင္ေရးတာ ၂ ပတ္ေလာက္ေရးရတယ္။ အပ်င္းတက္ေနတာနဲ႔ေလ.. အဲ ကြန္ပ်ဴတာ မအားလို႔ပါ။) :D
